Kocham je od dawna, nie pamiętam kiedy narysowałam swoją pierwszą kamieniczkę. Wyrastałam wśród nich, zaraz za rogiem babcinego domu stała ta wyjątkowa kamienica w której mieszkać miała Panienka z Okienka, długie spacery z dziadkiem kończył przemarsz gdańskim Głównym Miastem zapełnionym szpalerami dumnych, wysokich budynków.
Los rzucił mnie ponad 1000 kilometrów od nich a ja wciąż pielęgnuje pod powiekami ich smukłe proporcje. Po nocach śnią mi się wąskie kaniony ulic obmurowane ciasnymi szpalerami kamienic, geometryczna prostota miasta gdzie życie mieszkańców zdefiniowano równoległymi i prostopadłymi liniami domów.
Tęsknię...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz